„Ale nieprawości wasze rozdział uczyniły między wami i między Bogiem waszym, a grzechy wasze sprawiły, że ukrył twarz przed wami, aby nie słyszał”
(Księga Izajasza, 59:2)
„Kto z was jest bez grzechu, niech pierwszy rzuci na nią kamień (…) Kiedy to usłyszeli, wszyscy jeden po drugim zaczęli odchodzić, poczynając od starszych, aż do ostatnich”
(rozgrzeszenie Marii Magdaleny, „Ewangelia wg św. Jana”)
„Czemu to widzisz drzazgę w oku swego brata, a belki we własnym oku nie dostrzegasz? (…) Obłudniku, wyrzuć najpierw belkę ze swego oka, a wtedy przejrzysz, ażeby usunąć drzazgę z oka swego brata”
(„Ewangelia wg św. Łukasza” 6: 41-42)
„Wsiadamy? Czy nas półmiski trzymają?
Biedne półmiski, czego te czekaj?
(…) Cieszy mię ten rym: <<Polak mądr po szkodzie>>
Lecz jeśli prawda i z tego nas zbodzie,
Nową przypowieść Polak sobie kupi,
Że i przed szkodą, i po szkodzie głupi”
(Jan Kochanowski, „Pieśń o spustoszeniu Podola”)
„Niech się miota złość na cię i chytrość bezczelna –
Ty mów prawdę, mów śmiało satyro rzetelna.
Gdzieżeś, cnoto? gdzieś, prawdo? gdzieście się podziały? (…)
Jesteśmy, ale z gruntu skażeni, wyrodni.
Jesteśmy, ależ tego nazwiska niegodni”
(Ignacy Krasicki, „Świat zepsuty”)
„To są nazwy puste i jednoznaczne
człowiek i zwierzę (…)
Jednakowo waży cnota i występek
widziałem:
człowieka który był jeden
występny i cnotliwy”
(Tadeusz Różewicz, „Ocalony”)
„Człowiek człowiekowi wilkiem!
Lecz ty się nie daj zwalczyć!”
(Edward Stachura, „Człowiek człowiekowi”)
„(...) niech nie opuszcza ciebie twoja siostra Pogarda
dla szpiclów katów tchórzy - oni wygrają
pójdą na twój pogrzeb i z ulgą rzucą grudę
a kornik napisze twój uładzony życiorys”
(Zbigniew Herbert, „Przesłanie Pana Cogito”)
„Dziwny ten świat,
świat ludzkich spraw,
czasem aż wstyd przyznać się.
A jednak często jest,
że ktoś słowem złym
zabija tak, jak
