„Synku, bych Cię nisko miała,
Niecoś bych Ci wspomagała:
Twoja główka krzywo wisa, tęć bych ja podparła;
Krew po Tobie płynie, tęć bych ja utarła;
Picia wołasz, piciać bych Ci dała,
Ale nie lza dosiąc Twego świętego ciała”
(„Lament świętokrzyski”)
„Polska Chrystusem narodów”
(Adam Mickiewicz, „Dziady” cz. III)
„O Głowo, owinięta cierniową koroną,
Ty, co rozpierasz swej męki ogromem
pierś Konieczności! O Głowo,
której źrenice, jako dwie pochodnie
dogasające (…)
zawrzyj, swe oczy nad nami,
nie patrz na boleść i zbrodnię!...”
(Jan Kasprowicz, „Dies Irae”)
„Chrystus ciągle się odradza w wybranych ludziach i ciągle bywa w nich męczony”
(Aleksander Świętochowski)
„Natychmiast dwóch legionistów wprowadziło między kolumny z ogrodowego pałacyku dwudziestosiedmioletniego człowieka i przywiodło go przed tron prokuratora. Człowiek ów odziany był w stary, rozdarty, błękitny chiton (…). Pod jego lewym okiem widniał wielki siniak, w kąciku ust miał zdartą skórę i zaschłą krew. Patrzył na procuratoca z lękliwą ciekawością. (…)
– Więc to ty namawiałeś lud do zburzenia jeruszalaimskiej świątyni?”
Michał Bułhakow, „Mistrz i Małgorzata”)
„Słuchaj, Jezu, słuchaj, Ryfka, Sie Juden,
za koronę cierniową, za te włosy rude,
za to, żeście nadzy, za to, żeśmy winni,
obojeście umrzeć powinni”
(Władysław Broniewski, „Ballady i romanse”)
„Chrystus – to przepaść pełna światła… ten, kto w nią spojrzy, musi się w nią rzucić”
(Franz Kafka)
„Jezus Chrystus jest tłumaczeniem Boga na język człowieczy”
(Romano Guardini)
„Drewniany Chrystus
z średniowiecznego misterium
idzie na czworakach (…)
jak to drewno łaknie”
(Tadeusz Różewicz, „Drewno”)
„Nie dlatego że wstałeś z grobu
nie dlatego że wstąpiłeś do nieba
ale dlatego że Ci podstawiono nogę
że dostałeś w twarz (…)
dlatego że brudny od łez podnoszę Ciebie stale we mszy
jak
