„Wsi spokojna, wsi wesoła, Który głos twej chwale zdoła?"
(Jan Kochanowski, „Pieśń świętojańska o Sobótce”)
„Niech na całym świecie wojna, byle polska wieś zaciszna, byle polska wieś spokojna".
(Stanisław Wyspiański, „Wesele”)
„Chłop potęgą jest i basta”
(Stanisław Wyspiański, „Wesele”)
„Chłop i szlachcic, dwa główne pierwiastki Polski stanowią jedną całość. Kto chce zniszczyć tą całość i ich interesy skłócić, by walczyli przeciw sobie, nie skupiając się na walce z wrogiem zewnętrznym, ten da przysługę Rosji.”
(Maurycy Mochnacki)
„A jak chłopu dół kopali,
Zaszumiały drzewa w dali,
Dzwoniły mu przez dąbrowę
Te dzwoneczki, te liliowe...”
(Maria Dąbrowska, „A jak poszedł król na wojnę”)
„Zabiłem brata,
bo mi się worał w miedzę
i naręcz owsa mi wyżął
dla swego konia.”
(Jan Kasprowicz, „Moja pieśń wieczorna”)
„— Strzeż się, bracie! Pilnuj się! Za tę jedne srebrną papierośnicę, za posiadanie kilku srebrnych łyżek, ci sami, wierz mi, ci sami, Maciejunio i Wojciunio, Szymek i Wałek, a nawet ten Józio — Józio! — wywleką cię do ogrodu i głowę ci rozwalą siekierą. Wierz mi! Ja wiem! Grube i dzikie sołdaty ustawią cię pod murem… Nie drgnie im ręka, gdy cię wezmą na cel! Za jedne tę oto srebrną cukiernicę! wierz mi, Hipolit! Błagam cię…”
(Stefan Żeromski, „Przedwiośnie”)
„W mgle i słocie cały świat,
Człek by jął się czegoś rad.
Jesień gnusi się nieszczęśnie,
Gdy u chłopa jak stal mięśnie.
Dzień omdlały, senny, szary,
Gdy u chłopa jak mur bary.
Odrętwialość na wieś padła,
Chociaż dłonie jak te radia
Wżarłyby się szponem w grudę,
Byle przerwać pustkę, nudę.
Świat na nic w szarudze skąpał,
Gdy w ramionach siła, zapał.
Jezu, Maria! Co tu robić!
Czy się upić? Czy z kim pobić?
Wszystko ziewa naokoło...
Ratuj! ratuj nas, stodoło!”
(Staff Leopold, „Cepy”)
„Walek babę do kopania zajmował dzień dnia. Ona taczki
(Jan Kochanowski, „Pieśń świętojańska o Sobótce”)
„Niech na całym świecie wojna, byle polska wieś zaciszna, byle polska wieś spokojna".
(Stanisław Wyspiański, „Wesele”)
„Chłop potęgą jest i basta”
(Stanisław Wyspiański, „Wesele”)
„Chłop i szlachcic, dwa główne pierwiastki Polski stanowią jedną całość. Kto chce zniszczyć tą całość i ich interesy skłócić, by walczyli przeciw sobie, nie skupiając się na walce z wrogiem zewnętrznym, ten da przysługę Rosji.”
(Maurycy Mochnacki)
„A jak chłopu dół kopali,
Zaszumiały drzewa w dali,
Dzwoniły mu przez dąbrowę
Te dzwoneczki, te liliowe...”
(Maria Dąbrowska, „A jak poszedł król na wojnę”)
„Zabiłem brata,
bo mi się worał w miedzę
i naręcz owsa mi wyżął
dla swego konia.”
(Jan Kasprowicz, „Moja pieśń wieczorna”)
„— Strzeż się, bracie! Pilnuj się! Za tę jedne srebrną papierośnicę, za posiadanie kilku srebrnych łyżek, ci sami, wierz mi, ci sami, Maciejunio i Wojciunio, Szymek i Wałek, a nawet ten Józio — Józio! — wywleką cię do ogrodu i głowę ci rozwalą siekierą. Wierz mi! Ja wiem! Grube i dzikie sołdaty ustawią cię pod murem… Nie drgnie im ręka, gdy cię wezmą na cel! Za jedne tę oto srebrną cukiernicę! wierz mi, Hipolit! Błagam cię…”
(Stefan Żeromski, „Przedwiośnie”)
„W mgle i słocie cały świat,
Człek by jął się czegoś rad.
Jesień gnusi się nieszczęśnie,
Gdy u chłopa jak stal mięśnie.
Dzień omdlały, senny, szary,
Gdy u chłopa jak mur bary.
Odrętwialość na wieś padła,
Chociaż dłonie jak te radia
Wżarłyby się szponem w grudę,
Byle przerwać pustkę, nudę.
Świat na nic w szarudze skąpał,
Gdy w ramionach siła, zapał.
Jezu, Maria! Co tu robić!
Czy się upić? Czy z kim pobić?
Wszystko ziewa naokoło...
Ratuj! ratuj nas, stodoło!”
(Staff Leopold, „Cepy”)
„Walek babę do kopania zajmował dzień dnia. Ona taczki
