„Tak więc nie mierzi mnie śmierci ta groźba,
Lecz mierziłoby mnie braterskie ciało
Nie pogrzebane. Tak, śmierć mnie nie straszy;
A jeśli głupio działać ci się zdaje,
Niech mój nierozum za nierozum staje”
(Antygona do Kreona, Sofokles – „Antygona”)
„Biada, już jawnym to, czegom pożądał,
O słońce, niechbym już cię nie oglądał!
Życie mam, skąd nie przystoi, i żyłem,
Z kim nie przystało (…)”
(Sofokles – „Król Edyp”)
„Dziwny miłości traf się na mnie iści,
że muszę kochać przedmiot nienawiści”
(William Szekspir – „Romeo i Julia”)
„Przez lat sto Zakon ran swych nie wygoi (…)
Zgorzały miasta, morze krwi wyciekło;
Jam to uczynił, dopełnił przysięgi,
Straszniejszej zemsty nie wymyśli piekło.
Ja więcej nie chcę, wszak jestem człowiekiem!”
(Juliusz Słowacki – „Konrad Wallenrod”)
„Samotność – cóż po ludziach, czym śpiewak dla ludzi?
Gdzie człowiek, co z mej pieśni całą myśl wysłucha (…)
Nieszczęsny, kto dla ludzi głos i język trudzi”
(Adam Mickiewicz – „Dziady” cz. III)
„Źle, źle zawsze i wszędzie
Ta nić czarna się przędzie:
Ona za mną, przede mną i przy mnie,
Ona w każdym oddechu,
Ona w każdym uśmiechu,
Ona we łzie, w modlitwie i w hymnie...”
(Cyprian Kamil Norwid – „Moja piosnka I”)
„Zdawało się natomiast, że prześladują go wszystkie cztery żywioły. Ci, co go znali, mówili, że nie ma szczęścia, i tym objaśniali wszystko. On sam wreszcie stał się trochę maniakiem. Wierzył, że jakaś potężna a mściwa ręka ściga go wszędzie, po wszystkich lądach i wodach. Nie lubił jednak o tym mówić (…). Rzeczywiście, niepowodzenia jego były tak stałe, że aż dziwne, i łatwo mogły zabić gwóźdź w głowie, zwłaszcza temu, kto ich doznawał”
(Henryk Sienkiewicz – „Latarnik”)
„Dajcie mi jakiś cel… albo śmierć! (…) Do kogo ja mówię?... kto mnie wysłucha w tym mechanizmie ślepych sił, których stałem się igraszką? Cóż to za okrutna dola
