Horacy - biografia
Quintus Horatius Flaccus urodził się 8 grudnia 65 roku p.n.e. w Wenuzji. Ojciec, wyzwoleniec z Wenuzji, dbał o wykształcenie syna. Horacy pobierał nauki w Rzymie i Grecji, gdzie studiował grekę i filozofię.
Wstąpił do armii niedługo po śmierci Juliusza Cezara. Służył pod dowództwem Brutusa. Wziął udział w bitwie pod Filippi w 42 roku p.n.e. Przed śmiercią ocaliła go ucieczka z pola bitwy. Do Italii powrócił dopiero wówczas, gdy ogłoszono amnestię dla walczących przeciwko Augustowi.
Po śmierci ojca odebrano mu cały majątek, jednak niedługo potem został sekretarzem u kwestora, co rozwiązało jego problemy finansowe.
Zaczął również pisać. Jego twórczość zainteresowała Wergiliusza, który zapoznał go z Mecenasem. Ten z kolei wprowadził go na dwór Augusta i podarował posiadłość w Sabinum.
Największe dzieła
Do największych dzieł Horacego zaliczamy:
- „Epody” (41-30 r. p.n.e.) - krótkie utwory o treści politycznej, w których radził Rzymianom, by poszli za przykładem Fokejczyków i opuścili Rzym, udając się na Wyspy Szczęśliwe;
- „Satyry" (40-30 r. p.n.e.) - wyśmiewały ludzkie przywary;
- „Pieśni” - skierowane były do przyjaciół, kochanek. Stanowiły zbiór utworów religijnych i biesiadnych;
- „Listy” - poruszały kwestie z zakresu poetyki.
