Literatura podejmuje motyw winy i kary od najdawniejszych czasów. Już w starożytności temat ten był szeroko eksploatowany, a to za sprawą odwiecznego prawa sprawiedliwości – tam gdzie jest wina, musi być także kara. Motyw winy i kary stanowi tło do badań nad psychiką ludzką – co skłania człowieka do popełniania występków, jakimi motywami się kieruje, z jakimi trudnościami musi się borykać człowiek świadom swojej winy.
Literatura często porusza także ambiwalentność pojęcia winy – dla jednych czyn dokonany przez osobę rzekomo winną może faktycznie zasługiwać na najsurowsze potępienie, inni zaś uznają, że postępując tak, a nie inaczej uczynił szlachetnie (tutaj, np. „Antygona”).
W dziejach ludzkości nie brakowało także teorii, które znalazły odbicie w literaturze, a które potrafiły na różne sposoby uzasadniać, rozgrzeszać i tłumaczyć nawet najcięższe przewinienia.
Literatura często porusza także ambiwalentność pojęcia winy – dla jednych czyn dokonany przez osobę rzekomo winną może faktycznie zasługiwać na najsurowsze potępienie, inni zaś uznają, że postępując tak, a nie inaczej uczynił szlachetnie (tutaj, np. „Antygona”).
W dziejach ludzkości nie brakowało także teorii, które znalazły odbicie w literaturze, a które potrafiły na różne sposoby uzasadniać, rozgrzeszać i tłumaczyć nawet najcięższe przewinienia.