Szczęście jest dla każdego człowieka czymś innym. Można powiedzieć, że jest wszędzie tam, gdzie nie ma łez, a ludzie – gdy udaje im się związać koniec z końcem - odnajdują spokój. Nie zawsze jednak o szczęściu opowiadają wyłącznie te teksty, w których pojawia się ład i bezpieczna przystań. Czasami tej harmonii najwyższej sprzyja, paradoksalnie, jakiś brak na innym poziomie egzystencjalnym. Zazwyczaj szczęście kojarzy się z brakiem zmartwień, pomyślnym biegiem spraw i wewnętrznym nastrojem, który współgra często z klimatem otoczenia lub go warunkuje (przyroda współodczuwająca).
Bywa i tak, że szczęście dostrzec można tylko po jakichś ciężkich doświadczeniach, które każą przewartościować świat. Szczęście nie musi być stanem permanentnym. Mogą to być chwile lub dni, które mijają i za którymi tęskni się do czasu, aż nadejdą kolejne. Umiejętność tej tęsknoty jest jednak wyrazem gotowości na radowanie się i dostrzeganie piękna świata.
Bywa i tak, że szczęście dostrzec można tylko po jakichś ciężkich doświadczeniach, które każą przewartościować świat. Szczęście nie musi być stanem permanentnym. Mogą to być chwile lub dni, które mijają i za którymi tęskni się do czasu, aż nadejdą kolejne. Umiejętność tej tęsknoty jest jednak wyrazem gotowości na radowanie się i dostrzeganie piękna świata.
