„Być albo nie być to wielkie pytanie (…)
Gdybyśmy wiedzieli,
Że raz zasnąwszy, zakończym na zawsze
Boleści serca (…)
Kres taki byłby celem na tej ziemi
Najpożądańszym”
(monolog Hamleta – William Szekspir, „Hamlet”)
„Patrz, tam masz okno, wybij, skocz, zleć i złam szyję,
I ze mną tu leć w głębię, w ciemność – lećmy na dół –
Otchłań – otchłań ta lepsza niźli ziemi padół”
(Konrad do Rollinsona – Adam Mickiewicz, „Dziady” cz. III)
„(…) bo samobójstwo jak każda rozpusta
Jest wymyślną; on w głowy szalonym zawrocie
Czuł niewymowny pociąg utopić się w błocie”
(opis ucieczki Tadeusza – Adam Mickiewicz, „Pan Tadeusz”)
„– Śpiesz się! – szepnęła śmierć.
– Śpiesz się! – zaszumiały jakieś głosy w wierzchołkach drzew.
Zygfryd, pogrążony jakby we śnie, przewlókł drugi lejc przez sprzączkę, uczynił pętlę – wstąpiwszy na siodło, które złożył poprzednio pod drzewem założył ją sobie na szyję.
– Odepchnij siodło!... już!”
(śmierć Zygfryda de Löwe – Henryk Sienkiewicz, „Krzyżacy”)
„Petroniusz bladł coraz bardziej, gdy jednak ostatnie dźwięki umilkły, zwrócił się raz jeszcze do biesiadników i rzekł:
– Przyjaciele, przyznajcie, ze razem z nami ginie… (…)
Biesiadnicy (…) zrozumieli dobrze, że z nimi razem ginie to, co jedynie jeszcze pozostało ich światu, to jest jego poezja i piękność”
(śmierć Petroniusza i Eunice – Henryk Sienkiewicz, „Quo vadis”)
„Chciałbym zapaść się pod ziemię, choć tak głęboko jak… studnia w zasławskim zamku… I jeszcze chciałbym ażeby mnie zasypały gruzy, mnie i mój majątek, i nawet ślad tego, że kiedykolwiek istniałem. Oto moje pragnienia, owoc wszystkich poprzednich”
(Wokulski o śmierci – Bolesław Prus, „Lalka”)
„(…) i dłonie
Swe przejrzyste, miękkie, woniejące
na cierpiące
Połóż mi skronie
o Śmierci!...”
(Stanisław Korab-Brzozowski, „O przyjdź!”)
„I jedno mi już tylko zostało pragnienie
Nirwany, w
