Poświęcenie polega na zrezygnowaniu z wygody lub innych korzyści na rzecz dobra ludzkości albo pojedynczego człowieka. Często celem takich aktów było ratowanie ojczyzny, honoru lub własnej rodziny. Można, tocząc wewnętrzną walkę, dokonać wyboru, który wydaje się mniejszym złem, w ten sposób nadwerężając jednak wewnętrzne poczucie ładu i poświęcając swój spokój dążąc do bezczynności, bierności.
Poświęcenie się może być drogą do przebłagania bóstwa, wymodlenia łaski lub formą dziękczynienia. Czasem jest wyrazem miłości i zaufania w miłosierdzie Boga lub dobro ludzi. Narażenie własnego życia uważa się za najwyższy wyraz oddania i najlepszy dowód pokory i skromności. Tego rodzaju poświęcenie najczęściej miało miejsce w czasie wojny, w obozach koncentracyjnych, a także – wcześniej – w epoce romantyzmu, gdy panowała swoista literacka „moda” na poświęcanie się jednostki za miliony.
Poświęcenie się może być drogą do przebłagania bóstwa, wymodlenia łaski lub formą dziękczynienia. Czasem jest wyrazem miłości i zaufania w miłosierdzie Boga lub dobro ludzi. Narażenie własnego życia uważa się za najwyższy wyraz oddania i najlepszy dowód pokory i skromności. Tego rodzaju poświęcenie najczęściej miało miejsce w czasie wojny, w obozach koncentracyjnych, a także – wcześniej – w epoce romantyzmu, gdy panowała swoista literacka „moda” na poświęcanie się jednostki za miliony.
