Piekło, otchłań, inferno. W mitologiach wielu starożytnych kultur istnieje wiele rozmaitych wyobrażeń miejsc, w których przebywają dusze zmarłych. Najbardziej znanym jest – opisany w mitologii greckiej – Tartar. Królestwem ciemności ma władać Hades wraz z żoną – Persefoną. Tartar (w przeciwieństwie do Pól Elizejskich przeznaczonych dla dobrych dusz) jest miejscem pośmiertnej kaźni ludzi, którzy za życia dopuścili się wielkich zbrodni (lub zostali celowo ukarani przez Bogów tak jak Syzyf, Danaidy czy Tytani). W mitologii pojawia się najczęściej obraz samego Hadesu (górna, „lżejsza” część piekła), odnajdziemy go w mitach o Herkulesie, Orfeuszu i Eurydyce a także w opowieści o porwaniu Kory przez Hadesa.
Według religii chrześcijańskiej piekło to miejsce pośmiertnego przebywania dusz potępionych za grzechy popełnione za życia. W Biblii sam obraz piekła pojawia się stosunkowo rzadko. Najpełniejszą, plastyczną wizję otchłani podaje św. Jan w Apokalipsie. Wątek piekła inspirował szczególnie twórców średniowiecza.
Szczegółowe, wymyślne męki piekielne pojawiają się w dziełach wielkich malarzy (Bosch, Memling) i w anonimowych apokryfach. Do kanonu literatury światowej wszedł poemat szczegółowo opisujący wszystkie piekielne kręgi – „Boska Komedia” Dantego. Rozdarcie psychiczne człowieka pomiędzy „ziemią, piekłem a niebem” to z kolei motyw szczególnie popularny w poezji barokowej (sonety Szarzyńskiego). Na fali romantycznego zainteresowania motywem duchowości, zaświatów i jego mieszkańców powstają tak znane dzieła jak: „Faust” Goethego, „Dziady” Mickiewicza czy „Nie-Boska komedia” Krasińskiego. Piekło (a raczej szatan i jego działanie) było też przedmiotem inspiracji dla młodopolskich dekadentów.
W literaturze XX w. motyw piekła odzwierciedla głównie okrucieństwo I i II wojny światowej.
Według religii chrześcijańskiej piekło to miejsce pośmiertnego przebywania dusz potępionych za grzechy popełnione za życia. W Biblii sam obraz piekła pojawia się stosunkowo rzadko. Najpełniejszą, plastyczną wizję otchłani podaje św. Jan w Apokalipsie. Wątek piekła inspirował szczególnie twórców średniowiecza.
Szczegółowe, wymyślne męki piekielne pojawiają się w dziełach wielkich malarzy (Bosch, Memling) i w anonimowych apokryfach. Do kanonu literatury światowej wszedł poemat szczegółowo opisujący wszystkie piekielne kręgi – „Boska Komedia” Dantego. Rozdarcie psychiczne człowieka pomiędzy „ziemią, piekłem a niebem” to z kolei motyw szczególnie popularny w poezji barokowej (sonety Szarzyńskiego). Na fali romantycznego zainteresowania motywem duchowości, zaświatów i jego mieszkańców powstają tak znane dzieła jak: „Faust” Goethego, „Dziady” Mickiewicza czy „Nie-Boska komedia” Krasińskiego. Piekło (a raczej szatan i jego działanie) było też przedmiotem inspiracji dla młodopolskich dekadentów.
W literaturze XX w. motyw piekła odzwierciedla głównie okrucieństwo I i II wojny światowej.
