Mitologia grecka to drugie – po Biblii – niewyczerpane źródło inspiracji dla pokoleń poetów, malarzy, muzyków. Twórcy nawiązują najczęściej do mitycznych postaci (Prometeusz, Syzyf, Odyseusz), historii („Mit o Dedalu i Ikarze”) i symboliki („jabłko niezgody”). Tragiczne dzieje mitycznego rodu Labdakidów opisuje Sofokles w cyklu swoich trzech tragedii („Edyp królem”, „Edyp w Kolonie”, „Antygona”). Dantejskie piekło malowniczo łączy wizje biblijnej otchłani (postaci diabłów, jezioro siarki i ognia) i mitycznych potworów (harpie, Cerber, Pluton).
Pełnymi garściami czerpią z mitologii twórcy renesansu – w literaturze polskiej najwięcej nawiązań mitycznych odnajdziemy w twórczości Jana Kochanowskiego (fraszki, pieśni, treny). Romantyzm przynosi ważne pojęcie „prometeizmu” (szlachetne poświęcenie jednostki dla dobra całego narodu), najpełniej oddanego w „Dziadach” cz. III Adama Mickiewicza. Nawiązania do mitologii pojawiają się w dziełach takich twórców jak: Henryk Sienkiewicz („Quo vadis”), Stefan Żeromski („Syzyfowe prace”), Stanisław Wyspiański („Noc listopadowa”).
Mityczni bohaterowie są przedmiotem szczególnego zainteresowania XX-wiecznych poetów. Oto postaci najczęściej przywoływane w polskiej poezji po 1939 roku: Ikar (Jarosław Iwaszkiewicz, Stanisław Grochowiak, Ernest Bryll), Odyseusz (Leopold Staff), Apollo (Zbigniew Herbert), Nike (Zbigniew Herbert, Ernest Bryll). W sztuce i muzyce najchętniej wykorzystuje się mity o Orfeuszu i Eurydyce (opera), Erosie i Psyche, Dedalu i Ikarze, Prometeuszu (malarstwo), tułaczce Odyseusza, narodzinach Wenus (malarstwo) oraz podbojach miłosnych Zeusa (głównie malarstwo).
Pełnymi garściami czerpią z mitologii twórcy renesansu – w literaturze polskiej najwięcej nawiązań mitycznych odnajdziemy w twórczości Jana Kochanowskiego (fraszki, pieśni, treny). Romantyzm przynosi ważne pojęcie „prometeizmu” (szlachetne poświęcenie jednostki dla dobra całego narodu), najpełniej oddanego w „Dziadach” cz. III Adama Mickiewicza. Nawiązania do mitologii pojawiają się w dziełach takich twórców jak: Henryk Sienkiewicz („Quo vadis”), Stefan Żeromski („Syzyfowe prace”), Stanisław Wyspiański („Noc listopadowa”).
Mityczni bohaterowie są przedmiotem szczególnego zainteresowania XX-wiecznych poetów. Oto postaci najczęściej przywoływane w polskiej poezji po 1939 roku: Ikar (Jarosław Iwaszkiewicz, Stanisław Grochowiak, Ernest Bryll), Odyseusz (Leopold Staff), Apollo (Zbigniew Herbert), Nike (Zbigniew Herbert, Ernest Bryll). W sztuce i muzyce najchętniej wykorzystuje się mity o Orfeuszu i Eurydyce (opera), Erosie i Psyche, Dedalu i Ikarze, Prometeuszu (malarstwo), tułaczce Odyseusza, narodzinach Wenus (malarstwo) oraz podbojach miłosnych Zeusa (głównie malarstwo).
