Od zarania dziejów, praktycznie we wszystkich kulturach świata pojawiały się i istnieją czarownice, wiedźmy, wróżki. Mianem czarownic i wiedźm określano kobiety, które wyróżniały się spośród małych wiejskich społeczeństw, np. umiejętnością leczenia ludzi za pomocą ziół, które umiały czarować, wróżyć, a przynajmniej robić takie rzeczy, które uważano za czary.
Początkowo były to osoby, które były bardzo poważane w środowiskach, w których żyły. Pomagały przy porodach, w chorobach. Były traktowane jako mądre kobiety, do których można zgłosić się po radę i otrzymać pomoc. Często szacunek im okazywany brał się z lęku, jaki odczuwano w ich obecności.
Dopiero zainteresowanie Kościoła ich działalnością spowodowało, że wiedźmy i czarownice zaczęto utożsamiać tylko i wyłącznie ze złem. Czarownica musiała zawsze być stara, brzydka, mogła jednak przybierać postać młodej kobiety lub jakiegoś zwierzęcia. Zawsze zajmowała się czarami, wróżbiarstwem.
Najczęściej spotykały się na zlotach czarownic (sabatach), ich atrybutami stały się miotły, szpiczaste kapelusze, czarne koty, sowy, krety, itp. Wierzono, że wiedźmy rzucają złe uroki, na tych którzy się im nie spodobają, umieją zmusić do miłości, ale też opętać. Najogólniej można powiedzieć, że wierzono iż czarownice i wiedźmy sprowadzają wszelkie zło na społeczność, w której przyszło im żyć.
W literaturze najczęściej pojawiają się grupami, np.: trzy wiedźmy w "Makbecie" Schakespeare'a, siedem czarownic w "Córce czarownic" Doroty Terakowskiej, cały świat czarodziejów w powieściach J.K. Rowling o nastoletnim czarodzieju Harrym Potterze, bohaterki Sapkowskiego, czy słynne czarownice z Salem - bohaterki licznych utworów literackich.
W dzisiejszych czasach często można odnaleźć w mediach liczne odniesienia do dawnych wierzeń czy też do literackich,
Początkowo były to osoby, które były bardzo poważane w środowiskach, w których żyły. Pomagały przy porodach, w chorobach. Były traktowane jako mądre kobiety, do których można zgłosić się po radę i otrzymać pomoc. Często szacunek im okazywany brał się z lęku, jaki odczuwano w ich obecności.
Dopiero zainteresowanie Kościoła ich działalnością spowodowało, że wiedźmy i czarownice zaczęto utożsamiać tylko i wyłącznie ze złem. Czarownica musiała zawsze być stara, brzydka, mogła jednak przybierać postać młodej kobiety lub jakiegoś zwierzęcia. Zawsze zajmowała się czarami, wróżbiarstwem.
Najczęściej spotykały się na zlotach czarownic (sabatach), ich atrybutami stały się miotły, szpiczaste kapelusze, czarne koty, sowy, krety, itp. Wierzono, że wiedźmy rzucają złe uroki, na tych którzy się im nie spodobają, umieją zmusić do miłości, ale też opętać. Najogólniej można powiedzieć, że wierzono iż czarownice i wiedźmy sprowadzają wszelkie zło na społeczność, w której przyszło im żyć.
W literaturze najczęściej pojawiają się grupami, np.: trzy wiedźmy w "Makbecie" Schakespeare'a, siedem czarownic w "Córce czarownic" Doroty Terakowskiej, cały świat czarodziejów w powieściach J.K. Rowling o nastoletnim czarodzieju Harrym Potterze, bohaterki Sapkowskiego, czy słynne czarownice z Salem - bohaterki licznych utworów literackich.
W dzisiejszych czasach często można odnaleźć w mediach liczne odniesienia do dawnych wierzeń czy też do literackich,
