„(…) w twych licach takie rysy widzę,
Które w pamięci kiedy się raz wrażą,
Z czasem się głębiej werzną, lecz nie zmażą.
Tyś młody, blady, lecz namiętne bole
Gorzały długo na twym smagłym czole.
Złe oko twoje choć mnie nie urzekło,
Choć jak meteor błysnąwszy uciekło,
Zgadłem, że Turek takiego człowieka
Powinien zabić — lub niech sam ucieka”
(George Gordon Byron, „Giaur”)
„Starcze! a gdy ja zacznę oskarżać nawzajem (…)
Ty mnie zabiłeś! – ty mnie nauczyłeś czytać!
W pięknych księgach i pięknym przyrodzeniu czytać!
Ty dla mnie ziemię piekłem zrobiłeś
i rajem! A to jest tylko ziemia!”
(Gustaw, „Dziady” cz. II Adama Mickiewicza)
„Teraz duszą jam w moję ojczyznę wcielony;
Całkiem połknąłem jej duszę,
Ja i ojczyzna to jedno.
Nazywam się Milijon – bo za miliony
Kocham i cierpię katusze”
(Konrad-Gustaw, „Dziady” cz. III Adama Mickiewicza)
„Jam się twórcą urodził:
Stamtąd przyszły siły moje,
Skąd do Ciebie przyszły Twoje”
(Konrad-Gustaw, „Dziady” cz. III Adama Mickiewicza)
„Dziewczyna czuje – odpowiadam skromnie –
A gawiedź wierzy głęboko;
Czucie i wiara silniej mówi do mnie
Niż mędrca szkiełko i oko”
(Adam Mickiewicz, „Romantyczność”)
„Razem, młodzi przyjaciele!...
W szczęściu wszystkiego są wszystkich cele;
Jednością silni, rozumni szałem,
Razem, młodzi przyjaciele!...
I ten szczęśliwy, kto padł wśród zawodu,
Jeżeli poległym ciałem
Dał innym szczebel do sławy grodu”
(Adam Mickiewicz, „Oda do młodości”)
„Ja to sprawiłem; jakem wielki, dumny,
Tyle głów hydry jednym ściąć zamachem!
Jak Samson jednym wstrząśnieniem kolumny
Zburzyć gmach cały, i runąć pod gmachem!”
(Konrad o wypełnieniu misji, „Konrad Wallenrod” Adama Mickiewicza)
„Jam jest posąg człowieka, na posągu świata.
O, gdyby tak się wedrzeć na umysłów górę,
Gdyby stanąć na ludzkich myślach piramidzie,
I przebić czołem przesądów chmurę,
I być najwyższą myślą wcielo
