Bohater romantyczny to postać stworzona na potrzeby nowego nurtu w
literaturze, jakim okazał się romantyzm. Był to młody człowiek,
kierujący się w życiu głosem serca i duszy, a nie mądrościami z
wielkich ksiąg naukowych. Dla niego najważniejsza były miłość, walka i
fantazja. Bohater romantyczny to buntownik i wielki indywidualista.
Jest to jednostka bardzo samotna, skazana na niezrozumienie przez
społeczeństwo, odrzucona, ze względu na inność. Istnieją dwie postawy
bohaterów romantycznych: bajronizm oraz werteryzm.
Bohater bajroniczny buntuje się przeciwko przyjętym wzorcom kulturowo-społecznym, jest samotny, wyalienowany ze społeczeństwa, skłócony z otoczeniem. To postać rozdarta wewnętrznie, wiecznie cierpiąca. Jednocześnie jest dwuznaczna moralnie, ma skłonności do zemsty. Na pierwszy plan wysuwa się indywidualizm bohatera, okazywany na możliwie wszystkich płaszczyznach życia i współegzystencji w społeczeństwie.
Określenie to pochodzi od nazwiska angielskiego pisarza George Gordona Byrona, który jako pierwszy opisał ten typ bohatera w swoim utworze "Giaur".
Werteryzm to druga postawa modelowa bohatera literackiego okresu romantyzmu. Cechami charakterystycznymi dla tego bohatera były: niezwykle rozwinięta wyobraźnia, brak zdecydowanego działania, dążenie do samozagłady, patrzenie na świat i otaczających ludzi przez pryzmat marzeń i poezji. Werteryzm nie godził się na istniejący porządek świata, na normy obyczajowe i społeczne, nie zgadzał się z obowiązującą moralnością i etyką. Bohaterowi towarzyszyło cały czas poczucie bezsensowności, bezcelowości życia. Często zwolennicy werteryzmu popełniali samobójstwa. Literackim pierwowzorem bohatera werterycznego jest stworzony przez Johanna Wolfganga Goethego tytułowy Werter, z "Cierpień młodego Wertera"
Bohater bajroniczny buntuje się przeciwko przyjętym wzorcom kulturowo-społecznym, jest samotny, wyalienowany ze społeczeństwa, skłócony z otoczeniem. To postać rozdarta wewnętrznie, wiecznie cierpiąca. Jednocześnie jest dwuznaczna moralnie, ma skłonności do zemsty. Na pierwszy plan wysuwa się indywidualizm bohatera, okazywany na możliwie wszystkich płaszczyznach życia i współegzystencji w społeczeństwie.
Określenie to pochodzi od nazwiska angielskiego pisarza George Gordona Byrona, który jako pierwszy opisał ten typ bohatera w swoim utworze "Giaur".
Werteryzm to druga postawa modelowa bohatera literackiego okresu romantyzmu. Cechami charakterystycznymi dla tego bohatera były: niezwykle rozwinięta wyobraźnia, brak zdecydowanego działania, dążenie do samozagłady, patrzenie na świat i otaczających ludzi przez pryzmat marzeń i poezji. Werteryzm nie godził się na istniejący porządek świata, na normy obyczajowe i społeczne, nie zgadzał się z obowiązującą moralnością i etyką. Bohaterowi towarzyszyło cały czas poczucie bezsensowności, bezcelowości życia. Często zwolennicy werteryzmu popełniali samobójstwa. Literackim pierwowzorem bohatera werterycznego jest stworzony przez Johanna Wolfganga Goethego tytułowy Werter, z "Cierpień młodego Wertera"
