Na stronie używamy cookies. Korzystanie z witryny oznacza zgodę na ich wykorzystywanie. Szczegóły znajdziesz w Polityce Prywatności.
ZAMKNIJ X

Motyw córki

W literaturze (i sztuce) znajdziemy wiele ciekawych portretów córek. W zależności od rodzaju opracowywanego tematu, możemy wybierać sposób grona szlachetnych, heroicznych bohaterek (Antygona, Lilla Weneda, Dziwa) lub kobiet fatalnych, działających na zgubę swych rodziców (Balladyna, córki Lota, córki Goriota).

Najpiękniejszą opowieścią o miłości matki i córki jest mit opisujący dzieje uprowadzenia i poszukiwania Kory przez boginię Demeter. Wątkiem wielu utworów literackich jest także motyw silnej więzi pomiędzy córką a ojcem. Córka odgrywa często rolę wiernej towarzyszki i jedynej opiekunki ojca (Justyna – „Nad Niemnem”,  Antygona dla Edypa).

Inną grupę stanowią portrety córek utraconych, zmarłych i opłakiwanych przez rodziców. Pierwszeństwo należy się z pewnością Urszulce Kochanowskiej opłakiwanej w „Trenach”, ale nie można zapomnieć też o cyklu Broniewskiego („Anka”) czy powieści Wańkowicza „Ziele na kraterze”, poświęconej córce zabitej podczas powstania warszawskiego. Kompletu dopełnią portrety córek „nowoczesnych”, wyzwolonych spod panowania rodziców. Takie bohaterki pojawią się głównie w powieściach początków XX wieku (Zuta Młodziakówna – „Ferdydurke”, Hesia Dulska – „Moralność Pani Dulskiej”).

Inne