Akcja dzieje się w roku 1945, podczas poszukiwania miejsca pod nowy dom. Żołnierz z kobietą spacerują. Żołnierz cały czas snuje wspomnienia wojenne. Opowiada kobiecie o strachu, jaki wszyscy odczuwali podczas bitwy. Opowiada o innym żołnierzu, który bał się bardzo, i że ten jego strach był zaraźliwy. Ale w momencie, gdy ów żołnierz zobaczył, jak ludzie opuszczają swe domy, a na polach kiełkuje zboże, bił się najodważniej ze wszystkich i zginął śmiercią bohaterską.
Kobieta idąca u boku żołnierza marzy natomiast tylko o tym, by żołnierz zaczął mówić o czymś normalnym, banalnym, na przykład o pogodzie. Rozmyśla również o rzeczach, które przywiózł żołnierz ze sobą – pamiątkach wojennych. Chciałaby się pozbyć ich wszystkich, łącznie z psem wabiącym się Granat. Nienawidziła tych rzeczy. Wspomina bezsenne noce, gdy myślała tylko o bezpiecznym powrocie żołnierza do domu. Nienawidziła głosu chłopców, którzy za oknem, na podwórzy bawili się w wojnę. Po drodze mijali szczątki rozwalonego przez pocisk wiatraka.
Żołnierz opowiedział historię o innych żołnierzach, którzy schronili się w wiatraku i w tamten wiatrak też trafił pocisk. Wszyscy zostali oślepieni przez mąkę i wybiegli wprost pod ogień nieprzyjaciela. Do dziś jeden z nich mówi, że nie może zjeść chleba. Kobieta mówi, że w tym wiatraku schroniły się wiejskie kobiety z dziećmi, bo myślały, że nikt nie zaatakuje wiatraka, bo w nim powstaje chleb, a chleb to świętość. Zginęły wszystkie.
Żołnierz w końcu zatrzymuje się i mówi, że w tym miejscu postawią swój dom. Rozglądając się, zadowolony stwierdza, jakie cudowne byłoby to miejsce do obrony. Histeryczna reakcja kobiet sprawia, że dostrzega ludzi pracujących w polu, ciszę i spokój. I uświadamia sobie, jak bardzo jest stary i samotny.
Kobieta idąca u boku żołnierza marzy natomiast tylko o tym, by żołnierz zaczął mówić o czymś normalnym, banalnym, na przykład o pogodzie. Rozmyśla również o rzeczach, które przywiózł żołnierz ze sobą – pamiątkach wojennych. Chciałaby się pozbyć ich wszystkich, łącznie z psem wabiącym się Granat. Nienawidziła tych rzeczy. Wspomina bezsenne noce, gdy myślała tylko o bezpiecznym powrocie żołnierza do domu. Nienawidziła głosu chłopców, którzy za oknem, na podwórzy bawili się w wojnę. Po drodze mijali szczątki rozwalonego przez pocisk wiatraka.
Żołnierz opowiedział historię o innych żołnierzach, którzy schronili się w wiatraku i w tamten wiatrak też trafił pocisk. Wszyscy zostali oślepieni przez mąkę i wybiegli wprost pod ogień nieprzyjaciela. Do dziś jeden z nich mówi, że nie może zjeść chleba. Kobieta mówi, że w tym wiatraku schroniły się wiejskie kobiety z dziećmi, bo myślały, że nikt nie zaatakuje wiatraka, bo w nim powstaje chleb, a chleb to świętość. Zginęły wszystkie.
Żołnierz w końcu zatrzymuje się i mówi, że w tym miejscu postawią swój dom. Rozglądając się, zadowolony stwierdza, jakie cudowne byłoby to miejsce do obrony. Histeryczna reakcja kobiet sprawia, że dostrzega ludzi pracujących w polu, ciszę i spokój. I uświadamia sobie, jak bardzo jest stary i samotny.
