Tekst wyraźnie dzieli się na dwie kontrastujące ze sobą części. Pierwsza z nich obejmuje trzy ośmiowersowe zwrotki i jedną siedmiowersową, drugą natomiast stanowi ostatnia strofa tekstu. Cezurę pomiędzy tymi partiami wyznacza punkt widzenia podmiotu lirycznego. O ile w pierwszej części osoba mówiąca w tekście obserwuje całą sytuację niejako od zewnątrz i nie jest świadoma tożsamości Pułkownika, o tyle w finale, dochodzi do odwrócenia tej perspektywy.
W tekście pojawiają się wyraziste epitety, porównanie spełniające funkcję gloryfikującą czyn Platerówny, pytania stopniujące napięcie oraz wykrzyknienie na końcu wiersza podkreślające zaskoczenie podmiotu lirycznego.
„Śmierć Pułkownika” pod względem formalnym przypomina balladę. Mamy tu bowiem do czynienia zarówno z elementami liryki, jak i epiki. Poeta buduje nastrojowy i wzruszający obraz śmierci Emilii Plater, co jest typową cechą tekstu poetyckiego. Z drugiej strony wiersz zawiera partie narracyjne – szczegółowy opis wydarzeń towarzyszących ostatnim chwilom kobiety-żołnierza.
Tekst wyraźnie dzieli się na dwie kontrastujące ze sobą części. Pierwsza z nich obejmuje trzy ośmiowersowe zwrotki i jedną siedmiowersową, drugą natomiast stanowi ostatnia strofa tekstu. Cezurę pomiędzy tymi partiami wyznacza punkt widzenia podmiotu lirycznego. O ile w pierwszej części osoba mówiąca w tekście obserwuje całą sytuację niejako od zewnątrz i nie jest świadoma tożsamości Pułkownika, o tyle w finale, dochodzi do odwrócenia tej perspektywy.
W tekście pojawiają się wyraziste epitety, porównanie spełniające funkcję gloryfikującą czyn Platerówny, pytania stopniujące napięcie oraz wykrzyknienie na końcu wiersza podkreślające zaskoczenie podmiotu lirycznego.
