Konserwatyści - w utworze reprezentowani są przez Starostę. Postać jego nie posiada chyba żadnych pozytywnych cech, co ośmiesza postawę konserwatystów, jako ludzi ciemnych, głupich, interesujących się jedynie własnymi sprawami i dbających jedynie o majątek. To oni przez swoją ignorancję doprowadzili do upadku Polski. Starosta Gadulski mówi, że kocha wolność szlachecką i zasadę liberum veto, która była jej sednem. Uważa, że upadek Rzeczpospolitej jest efektem działalności reformatorskiej posłów, bo zanim oni przybyli wszystkim (tj. szlachcie) żyło się dobrze - w bogactwie i błogim lenistwie. Broni liberum veto, które pozwalało zerwać dowolne obrady tylko przez jeden głos sprzeciwu i uważa, że nie było nic złego w tym, że posłowie bywali przekupywani i za zgłoszenie sprzeciwu otrzymywali wynagrodzenie. Uważał, że jeden głos "wolności" więcej znaczy, niż dobro państwa, które cierpiało z powodu braku możliwości wprowadzenia reform. Do sejmu odnosi się krytycznie i negatywnie, ponieważ obiera on szlachcie część jej swobód - nie rozumie, że jest to konieczne dla naprawy Polski. Chwali się swoją ignorancją niczym najlepszą zaletą ("...nigdy nie czytam lub przynajmniej mało") i uważa, że przecież nie musi nic czytać, by wiedzieć, co jest słuszne ("Wiem, że tak jest najlepiej, jak przedtem bywało"). Uważa, że tylko szlachcie należą się prawa i swobody - reszta społeczeństwa go nie interesuje, bo broni tylko własnych interesów. Jego ignorancję widzimy także w poglądach na politykę zagraniczną - uważa, że Rzeczpospolita powinna nie wychylać się ze swego miejsca ("niech cicho siedzi, niech nie będzie czynna"), nie szukać sojuszy, chyba że z odległymi krajami ("Z Hiszpanią, Portugalią, nawet z Ameryką").
Reformatorzy/Patrioci - reprezentantami tej grupy są w utworze Podkomorstwo i ich syn Walery, który jako poseł czynnie walczy o wprowadzenie ważnych dla kraju reform. Jako patrioci stawiają dobro ojczyzny ponad własnymi interesami (Podkomorzy - "Dom zawsze ustępować winien krajowi"). Krytykują szlachecką wolność, której idea została przez lata wypaczona i zmieniła się w gnuśność, trwonienie pieniędzy, zajmowanie się jedynie własnymi sprawami, co doprowadziło do narzucenia Polsce obcego monarchy i niezgody w państwie, której efektem było ciągłe zrywanie sejmów. Są dumni z działalności obecnych posłów, którzy "...Powracają porządek i sławę ojczyźnie". Nawołują do zniesienia zasady liberum veto, która uniemożliwia wprowadzanie zmian, oraz wolnej elekcji, która sprawia, że ciągłość monarchii jest zagrożona i kandydatem na króla może zostać ktoś, kto wcale nie dba o interesy Polski. Chcą także poprawy sytuacji niższych od siebie warstw społecznych - mieszczaństwa, które ich zdaniem powinno mieć swoje przedstawicielstwo w obradach, oraz chłopów, którzy powinni mieć więcej praw. Rodzina Podkomorstwa jest przykładem ludzi, którzy nie tylko wierzą w pewne ideały, ale także wprowadzają je w życie (nadanie wolności chłopom) i przekazują swoim dzieciom - wszyscy ich synowie służą krajowi. Z grupą reformatorów wyraźnie sympatyzuje autor utworu.
