Bardzo ważną rolę w „Mazurku Dąbrowskiego” pełni odwołanie do tradycji narodowej i wielkich autorytetów. Wśród nich są hetman Stefan Czarniecki, wielki bohater z czasów potopu szwedzkiego oraz Napoleon Bonaparte. Bonaparte jest tu alegorią zwycięstwa, walki i nadziei Polaków na odzyskanie wolności.
Obecność zbiorowego podmiotu w tekście podkreśla ideę zgody narodowej („hasłem wszystkich zgoda będzie”), która ma mieć charakter uniwersalny, będzie dotyczyć wszystkich stanów. Jest to zatem odwołanie do głównej myśli Konstytucji Trzeciego Maja i rewolucji francuskiej. Mamy tu do czynienia nie tylko z przywołaniem wielkich bohaterów, ale także z obrazem prostych ludzi: ojca i Basi, którzy także z utęsknieniem czekają na niepodległość. Znamienny jest płacz ojca, niemal romantyczne wzruszenie nad losami ojczyzny. Basia to natomiast przedstawicielka najmłodszego pokolenia, ale też kobiet, które mają udział w historii Polski.
W ostatniej strofie pojawia się niezłomna wola zwycięstwa („dosyć tej niewoli”) oraz stwierdzenie, że wolność Polski jest zgodna z wolą samego Boga. Cały utwór stanowi harmonijne zestawienie idei oświeceniowych (racjonalizm, empiryzm, dydaktyzm) i romantycznych (wolność, walka, naród, jednostka).
Najważniejszym przesłaniem „Pieśni Legionów” jest optymistyczna idea, zgodnie z którą Polska istnieje dopóty, dopóki istnieje wspólnota ludzi, którzy ją tworzą. Mamy tu zatem do czynienia z nowoczesną, romantyczną koncepcją narodu. Jeszcze w XVIII wieku uważano bowiem, że naród jest tożsamy z konkretnym państwem, co oznaczało, że jeśli państwo (tak jak Polska) zniknie z mapy, przestaje egzystować również naród. Kolejną ideą romantyczną jest tu również zapowiedź walki o odzyskanie ojczyzny. Ponadto „Pieśń Legionów” pokazuje możliwość połączenia Polaków w kraju z emigracją („z ziemi włoskiej do Polski”).
Bardzo ważną rolę w „Mazurku Dąbrowskiego” pełni odwołanie do tradycji narodowej i wielkich autorytetów. Wśród nich są hetman Stefan Czarniecki, wielki bohater z czasów potopu szwedzkiego oraz Napoleon Bonaparte. Bonaparte jest tu alegorią zwycięstwa, walki i nadziei Polaków na odzyskanie wolności.
Obecność zbiorowego podmiotu w tekście podkreśla ideę zgody narodowej („hasłem wszystkich zgoda będzie”), która ma mieć charakter uniwersalny, będzie dotyczyć wszystkich stanów. Jest to zatem odwołanie do głównej myśli Konstytucji Trzeciego Maja i rewolucji francuskiej. Mamy tu do czynienia nie tylko z przywołaniem wielkich bohaterów, ale także z obrazem prostych ludzi: ojca i Basi, którzy także z utęsknieniem czekają na niepodległość. Znamienny jest płacz ojca, niemal romantyczne wzruszenie nad losami ojczyzny. Basia to natomiast przedstawicielka najmłodszego pokolenia, ale też kobiet, które mają udział w historii Polski.
W ostatniej strofie pojawia się niezłomna wola zwycięstwa („dosyć tej niewoli”) oraz stwierdzenie, że wolność Polski jest zgodna z wolą samego Boga. Cały utwór stanowi harmonijne zestawienie idei oświeceniowych (racjonalizm, empiryzm, dydaktyzm) i romantycznych (wolność, walka, naród, jednostka).
