Przeciskając się przez ubrania, dziewczynka wychodzi na leśną polanę obsypaną śniegiem. Po chwili Łucja spotyka fauna o imieniu Tumnus. Faun od pasa w górę wygląda jak człowiek, ale ma koźle nogi, kopytka i ogon. Pan Tumnus twierdzi, że miejsce, do którego trafiła Łucja nazywa się Narnią. Potem upewnia się, że Łucja jest ludzkim dzieckiem i zaprasza ją do siebie na podwieczorek. Łucja przyjmuje zaproszenie, jedzenie jest bardzo pyszne, faun opowiada o życiu w puszczy aż w końcu wyznaje, że jest sługą Białej Czarownicy panującej w Narnii. To właśnie ona spowodowała, że jest tam wieczna zima, a nigdy nie ma Bożego Narodzenia.
W końcu Tumnusa wyznaje, że jego zadaniem jest chwytanie dzieci napotkanych w lesie. Łucja prosi go, by odprowadził ją do miejsca, do którego wyszła z szafy. Faun postanawia jej pomóc. Wyruszają w drogę, dziewczynka dociera do znajomego zagajnika, na pamiątkę daje faunowi chusteczkę, a sama wraca przez szafę do pokoju.
Okazuje się, że nie było jej zaledwie chwilę. Rodzeństwo nie wierzy w jej opowieść o Narnii i faunie Tumnusie. Siostra i bracia sądzą, że dziewczynka zmyśliła to wszystko. Wchodzą do szafy, ale nie znajdują tajnego przejścia, tylko same futra i płaszcze. Potem przez kilka słonecznych dni dzieci nie pamiętają o szafie. Kiedy nadchodzi zła pogoda, Łucja ponownie wchodzi do szafy, nie widząc, że skrada się za nią Edmund. Chłopiec przedziera się przez płaszcze i wychodzi w zasypanym śniegiem lesie. Szuka siostry, ale nigdzie nie może jej odnaleźć. Nagle słyszy dźwięk dzwonków, napotyka sanie ciągnięte przez reny. Na koźle siedzi karzeł, a za nim wysoka kobieta z białą twarzą.
Kobieta chce wiedzieć, kim jest Edmund. Chłopiec wyznaje, że jest człowiekiem, który przedostał się do Narnii przez starą szafę. Kobieta mówi, że jest królową Narnii i daje Edmundowi tajemniczy napój oraz ptasie mleczko. Chłopcu bardzo smakują te specjały, szczególnie ptasie mleczko. Edmund opowiada o swoim rodzeństwie. Królowa chce, by chłopiec przyprowadził je do Narnii i obiecuje mu więcej ptasiego mleczka, które wyjątkowo smakuje Edmundowi. Królowa pokazuje chłopcu, gdzie leży jej pałac i odjeżdża. Chłopiec napotyka Łucję. Dziewczynka opowiada, że odwiedziła pana Tumnusa, który ostrzegł ją przed Białą Czarownicą. Dzieci wracają przez szafę do domu.
Łucja natychmiast opowiada Piotrowi i Zuzannie o ich wizycie w Narnii. Ale – niespodziewanie - Edmund wypiera się pobytu w Narnii. Łucja wybucha płaczem. Rodzeństwo sądzi, że dziewczynka zachowuje się dziwnie i postanawia porozmawiać z profesorem. Właściciel domu radzi, by nie uważać Łucji za kłamczuchę. Mija kilka dni, wszyscy zapominają o szafie i Narnii. Pewnego razu dom profesora odwiedza wycieczka. Dzieci, nie mając innego wyjścia, chowają się w szafie. Nagle okazuje się, że przechodzą do Narnii. Piotr przeprasza Łucję za to, że jej nie wierzył.
W Narnii panuje zima, więc dzieci biorą dla siebie płaszcze z szafy. Edmund prosi, by poszli w stronę latarni i tym samym zdradza, że kiedyś już tam był. Łucja prowadzi rodzeństwo do domu pana Tumnusa. Pieczara jest zdemolowana, drzwi wyłamane. Wisząca w środku kartka informuje, że faun został aresztowany za pomaganie ludziom. Dzieci idą za drozdem lecącym wgłąb lasu. Kiedy wydaje im się, że zabłądziły, napotykają bobra. Zwierzę prosi, by poszli za nim, prowadzi je do swego domu i zaprasza na obiad. W domu bobrów jest bardzo ciepło i przytulnie, pani bobrowa z radością wita córki i synów ludzi.
Po obiedzie bóbr mówi, że pan Tumnus został zabrany do pałacu królowej, gdzie zmienia ona swoich wrogów w kamienne posągi. Dzieci chcą ratować fauna, ale bóbr twierdzi, że nie pokonają królowej, a ponadto w drodze do Narnii jest Aslan, potężny lew i władca tej krainy. Aslan chce spotkać się z czwórką dzieci przy Kamiennym Stole. Bóbr zamierza je tam zaprowadzić. Stara legenda głosi, że jeśli potomkowie ludzi zasiądą na czterech tronach, w Narnii przeminą złe czasy. Nagle okazuje się, że zniknął Edmund. Bóbr od razu domyśla się, że chłopiec zdradził i poszedł do zamku czarownicy (podchodząc do domu bobrów Edmund dostrzegł w oddali zarysy zamkowych wież). Rodzina bobrów postanawia uciekać z domu i razem z dziećmi dotrzeć do Kamiennego Stołu.
Edmund rzeczywiście uciekł i zmierza do zamku. Dociera do niego i widzi wiele zwierząt zamienionych przez czarownicę w posągi. Królowa krzyczy na Edmunda, zarzucając mu, że nie przyprowadził do niej swoich sióstr i brata. Chłopiec opowiada jej o rozmowie w domku bobrów.
Dzieci i rodzina bobrów uciekają przez las. Śpią w jamie wydrążonej w ziemi, a następnego dnia spotykają Mikołaja. To widoczny znak, że moc czarownicy słabnie – dotąd nie pozwalała przybywać świętemu do Narnii. Mikołaj wręcza wszystkim prezenty, Piotr dostaje tarczę i miecz, Zuzanna łuk i róg z kości słoniowej, a Łucja buteleczkę i mały sztylet.
W zamku królowej Edmund nie dostaje ptasiego mleczka, ale suchy chleb z wodą. Władczyni traktuje go pogardliwie. Rozkazuje swoim wilkom biec do domu bobrów, natomiast razem z Edmundem wyrusza saniami do lasu. Po pewnym czasie spotykają grupę zwierząt obdarowanych przez Mikołaja prezentami. Czarownica zamienia ich ze złości w kamień. Ruszają w dalszą drogę, ale śnieg topnieje i muszą porzucić sanie. Robi się coraz cieplej, pojawiają się kwiaty.
Trójka dzieci i rodzina bobrów także przedziera się przez tereny, gdzie zagościła już wiosna. Wreszcie docierają do Kamiennego Stołu. W środku półkola utworzonego przez fauny, elfy i zwierzęta, stoi potężny lew, Aslan. Lew wita ich i zaprasza na kolację. Nagle rozlega się dźwięk rogu Łucji – dziewczynka została zaatakowana przez wilka. Piotr wyciąga nóż, rozpoczyna walkę z bestią i zabija ją. Inny wilk, kryjący się w krzakach, ucieka.
Edmund z czarownicą brną przez las. Nagle przybywa do nich wilk z wieścią o zabiciu jego kolegi. Czarownica każe wezwać olbrzymy, wilkołaki, upiory i wiedźmy i zamierza stoczyć bitwę z poddanymi Aslana. Królowa każe związać Edmunda, ale w tej samej chwili napada na nich grupa ścigająca uciekającego wilka i uwalnia chłopca. Edmund godzi się z rodzeństwem.
Przybywa wysłannik czarownicy. Aslan i królowa spotykają się. Wiedźma chce z powrotem zdrajcę Edmunda. Aslan zawiera z nią umowę. Lew i jego przyjaciele przenoszą się w inne miejsce. Aslan udziela Piotrowi wskazówek w sprawie ewentualnej bitwy. Zapada wieczór. Lew oddala się od obozowiska, Łucja i Zuzanna idą za nim. Aslan pozwala na to. Wokół Kamiennego Stołu zebrał się wielki tłum zwolenników czarownicy. Lew idzie w kierunku tego zgromadzenia. Służący wiedźmy wiążą go, obcinają grzywę i nakładają kaganiec. Zbliża się czarownica, wyciąga nóż i szydzi z Aslana, że dał się podejść – zgodził się oddać w jej ręce zamiast zdrajcy Edmunda, a ona nie dotrzyma umowy, po zabiciu lwa chce dopaść także chłopca.
Zgraja zwolenników wiedźmy opuszcza Kamienny Stół. Ukryte w zaroślach dziewczynki podchodzą do martwego lwa, próbują go rozwiązać. Nadchodzi świt. Nagle Kamienny Stół pęka z trzaskiem, a ciało lwa znika. Dziewczynki nie wiedzą, co się dzieje, słyszą za sobą potężny ryk – ukazuje się nowy Aslan, jeszcze potężniejszy niż poprzedni. Lew wyjaśnia, że Czarownica nie znała potężnych czarów sprzed wieków i dlatego on mógł się poświęcić za Edmunda. Aslan bierze dziewczynki na swój grzbiet i biegną do domu Czarownicy. Lew ożywia skamieniałe posągi. Wśród nich jest pan Tumnus. Uwolnione zwierzęta i fauny pod dowództwem Aslana zmierzają do obozowiska, gdzie armia Piotra toczy walkę ze zgrają czarownicy. Przybycie nowych sił powoduje, że zwycięża armia Piotra. Ciężko ranny został Edmund, który bardzo dzielnie powstrzymywał Czarownicę. Ratuje go Łucja, przy pomocy tajemniczej mikstury otrzymanej od Świętego Mikołaja. Dziewczynka pomaga też innym.
Następnego dnia dzieci docierają do Ker-Paravelu i zasiadają na czterech tronach. Zostają królowymi i królami. Aslan niepostrzeżenie odchodzi. Dwaj królowie i dwie królowe rządzą Narnią przez długie lata, mądrze i sprawiedliwie. Pewnego dnia polują na białego jelenia. Po długim pościgu docierają do ustronnego zakątka lasu i latarni. Postanawiają iść dalej i wychodzą z szafy, do pokoju. Opowiadają o swojej przygodzie profesorowi.
