W utworze zwracają uwagę anaforyczne powtórzenia „nad wodą wielką i czystą” oraz paralelizm składniowy, które nadają całości harmonijny charakter. Ważną rolę odgrywają epitety, nie tylko pełniące funkcję unaoczniającą, ale również podkreślającą emocjonalny ton wiersza. Atmosferę tę współtworzą również liczne wyrażenia onomatopeiczne, szczególnie zaś nagromadzenie nieprzyjemnie brzmiącej głoski „r”. Ma ona oddać cierpienie podmiotu lirycznego.
Kluczową metaforą utworu jest obraz tafli jeziora jako lustra ludzkiej duszy i pamięci, w której odbijają się najróżniejsze uczucia i doświadczenia życiowe. W wierszu mamy do czynienia z wyraźnymi kontrastami i opozycjami pomiędzy jasną, spokojną wodą i czarnymi, dynamicznymi elementami przyrody (obłoki, grom).
Wiersz „Nad wodą wielką i czystą” składa się z dwóch części, które rozdziela jedna dwuwersowa strofa wyróżniająca się w tekście przez swoją niewielką objętość. Pierwsza z owych partii ma charakter opisowy – stanowi obraz górskiego jeziora, druga natomiast jest refleksją nad ludzkim życiem i sensem poezji.
W utworze zwracają uwagę anaforyczne powtórzenia „nad wodą wielką i czystą” oraz paralelizm składniowy, które nadają całości harmonijny charakter. Ważną rolę odgrywają epitety, nie tylko pełniące funkcję unaoczniającą, ale również podkreślającą emocjonalny ton wiersza. Atmosferę tę współtworzą również liczne wyrażenia onomatopeiczne, szczególnie zaś nagromadzenie nieprzyjemnie brzmiącej głoski „r”. Ma ona oddać cierpienie podmiotu lirycznego.
Kluczową metaforą utworu jest obraz tafli jeziora jako lustra ludzkiej duszy i pamięci, w której odbijają się najróżniejsze uczucia i doświadczenia życiowe. W wierszu mamy do czynienia z wyraźnymi kontrastami i opozycjami pomiędzy jasną, spokojną wodą i czarnymi, dynamicznymi elementami przyrody (obłoki, grom).
