Na stronie używamy cookies. Korzystanie z witryny oznacza zgodę na ich wykorzystywanie. Szczegóły znajdziesz w Polityce Prywatności.
ZAMKNIJ X

Mistrz i Małgorzata - Geneza utworu

We wstępie do wydania Biblioteki Narodowej, Andrzej Drawicz, krytyk literacki i znawca literatury rosyjskiej napisał: „Pisanie było dlań [ dla Bułhakowa] procederem czysto osobistym; za sprawą talentu i przenikliwości okazywało się później potrzebne innym. W obrębie swojego czasu wyobcowywał się jednak coraz bardziej. Dlatego psychologicznie zrozumiała jest potrzeba, jaką musiał odczuć: zbudowania piórem świata, który dałby mu możność normalnego istnienia. Tak chyba należy rozumieć genezę (…) Mistrza i Małgorzaty”.

Mistrz i Małgorzata stał się najważniejszym dziełem Bułhakowa. Rosyjski pisarz pracował nad nim przez dwanaście lat, od 1928 aż do śmierci w 1940. Powieść jest syntezą wcześniejszych utworów, co pozwoliło krytykom ogłosić Bułhakowa „pisarzem konsekwencji”. Wątki, które wykorzystał raz, towarzyszyły później jego pisarstwu do końca. Książka jest także wynikiem wielu literackich tradycji i mitów. Sam Bułhakow pisał w liście do przyjaciela, że pomysł napisania tej powieści wynika ze specyfiki klimatu, jaki panował w domu dzięki jego ojcu (uczony-teolog).

Jest jednak owa powieść przede wszystkim wynikiem osobistych przeżyć autora. Świat, który go otaczał, jawił mu się jako niezrozumiały i fałszywy. Jego zakłamanie opisał w swojej książce, tak jak jego zwyczajność i codzienność. Wątki, które w niej zawarł, często mają charakter autobiograficzny, jak na przykład postać ukochanej kobiety, będącej z nim do końca czy fałszywość sąsiadów, piszących na niego donosy. Są opisane problemy zdrowotne i te z wydaniem książki. Zastana rzeczywistość była dla autora tak zła i tak fałszywa, że „Mistrz i Małgorzata” stał się dla niego odskocznią, zastępczym światem. Możliwość pisania jej stwarzała Bułhakowi poczucie wolności i prawdy.