Bohaterowie:
Randle Patrick McMurphy- dobrze zbudowany, rudowłosy mężczyzna, słynący z zamiłowania do szulerki, prostytutek i bójek. Jego ciało jest wytatuowane, pełne śladów po ranach, na nosie ma świeżą bliznę. Został skazany na sześć miesięcy pracy w obozie (gospodarstwie) i stamtąd skierowany jako „psychopata” na tle bójek i seksu, na oddział psychiatryczny. McMurphy cieszy się ze skierowania, sądząc, że czas w szpitalu upłynie szybko i kara będzie znacznie łagodniejsza, niż praca na farmie. Jednak w szpitalu trafia na oddział sadystki- siostry Ratched. Tam buntuje się przeciwko jej rządom, namawia sterroryzowanych pacjentów do podobnych działań, organizuje wycieczkę i sprowadza prostytutki. Bezczelny, arogancki, pewny siebie, jest jednak pozytywnym bohaterem, najbardziej ceni wolność.
Wódz Bromden- narrator powieści, półindianin o wielkiej posturze, udający głuchego i niemego. Na początku książki, Wódz jest ogarnięty paranoją – wydaje mu się, ze przebywa ciągle we mgle, produkowanej przez mechaniczne urządzenie, i że to pozwala mu uciec od rzeczywistości. Postrzega społeczeństwo jako wielką, ściśniętą masę, którą nazywa Kombajnem, a szpital za fabrykę, która naprawia usterki w pojedynczych, wadliwych maszynach. Stopniowo jednak Wódz odzyskuje świadomość po pojawieniu się McMurphy’ego, aż wreszcie zaczyna wierzyć w siebie, swoją indywidualność. Ostatecznie ucieka ze szpitala.
Siostra Ratched –kobieta w średnim wieku, była siostra polowa, starająca się wprowadzić na swój oddział prządek szpitala wojskowego. Z pozoru miła, w rzeczywistości jest sadystką, terroryzującą pacjentów. Za nic nie chce zmieniać swojego ściśle ustalonego planu, dotyczącego każdej dziedziny funkcjonowania oddziału. Zawsze, nawet w chwilach gniewu, stara się zachować zimną krew i powagę, jednak McMurphy’emu udaje się doprowadzić ją do krzyku i wściekłości. Wobec pacjentów stosuje przestarzałe metody, takie jak leczenie elektrowstrząsami i lobotomię. Swoich pomocników wybiera na podstawie ich wrodzonego okrucieństwa i uległości. Jej metody i działania stopniowo pozbawiają pacjentów wolnej woli, człowieczeństwa i poczucia indywidualności.
Doktor Spivey– miły doktor, który prawdopodobnie jest uzależniony od opium. Siostra Ratched wybrała go na lekarza swojego oddziału, bo jest uległy i łatwo można nim manipulować. Wraz z pojawieniem się McMurphy’ego, doktor podobnie jak pacjenci zaczyna odzyskiwać własne zdanie, Popiera różne plany Randle’a, takie jak wydzielenie drugiego pokoju dla pacjentów, czy też wycieczka na ryby.
Warren,
Washington, Williams i Geever -
szpitalni pomocnicy, trzej pierwsi w ciągu dnia, Geever w nocy. Są
przepełnieni nienawiścią i całkowicie podlegli woli Ratched.
Charles Cheswick – pierwszy z pacjentów, który popiera McMurphy’ego w buncie przeciw Ratched. Mężczyzna, który dużo mówi, ale mało robi. Tonie w basenie – być może jest to samobójstwo, co składnia Randle’a do powrotu do zawieszonego buntu.
Dale Harding- zgryźliwy pacjent szpitala, skończył college, prezes Rady Pacjentów. Pomaga McMuprhy’emu poznać i zrozumieć prawa rządzące szpitalem. Mimo, że jest żonaty, jest homoseksualistą, chowa się dobrowolnie w szpitalu przed społeczną nietolerancją. Randle sprawia, ze Harding odzyskuje wolną wolę, zaczyna także się buntować. Ostatecznym sukcesem McMurphy’ego jest fakt, ze Harding wypisuje się ze szpitala i pomaga także wydostać się innym pacjentom.
Billy Bibbit- zniewieściały jąkała o twarzy małego dziecka, trzydziestojednoletni, nieśmiały, zdominowany przez matkę, bliską przyjaciółkę siostry Ratched. Przebywa w szpitalu dobrowolnie, bo boi się świata zewnętrznego.
George Sorenson- pacjent szpitala, duzy Szwed, niegdysiejszy rybak. McMurphy zatrudnia go jako kapitana na łodzi podczas wypadu na ryby. Ma fobię – boi się brudu. McMurphy zostaje pierwszy raz skierowany na elektrowstrząsy, kiedy staje w obronie Sorensona.
Pete Bancini- pacjent z wrodzonym uszkodzeniem mózgu, ciagle powtarza, że jest zmeczony i że urodził się martwy.
Martini- pacjent żyjący w świecie iluzji, jednak McMurphy włącza go do gier w karty z innymi pacjentami.
Ellis- pacjent, który zjawił się w szpitalu jako Nagły Przypadek, ale wskutek intensywnej terapii elektrowstrząsami, stał się Przewlekłym. W dzień jest przywiązywany do ściany, często oddaje mocz sam na siebie.
Old Blastic- pacjent, który jest “warzywem”. Bromden ma sen o rzeźni, w którym widzi morderstwo Old Blastica, okazuje się później, że tej samej nocy Old Blastic umarł rzeczywiście.
Frederickson i Sefelt– pacjenci z epilepsją. Seleflt nienawidzi swoich leków, więc oddaje je Fredericksonowi, który chętnie bierze podwójną dawkę.
Ratownik– pacjent, który został skierowany na oddział osiem lat temu, niegdyś gracz w football. Przekazuje McMurphy’emu informację, ze pacjenci ze skierowaniem mogą opuścić szpital tylko wtedy, gry Ratched na t zezwoli; to powoduje chwilowe zawieszenie broni przez Randle’a.
Mr. Turkle– nocny strażnik oddziału, miły dla Bromdena (odwiązuje pasy, którymi wódz jest na noc przyczepiony do łóżka), zgadza się na nocną imprezę, zorganizowaną przez Randle’a.
Maxwell
Taber- dawny pacjent oddziału, kiedy zakwestionował działania Ratched,
siostra skierowała go na elektrowstrząsy. Zabieg sprawił, że
Taber stał się całkowicie uległy, wtedy pozwolono mu opuścić
szpital.
Rzecznik prasowy– tęgi, łysy biurokrata, noszący gorset. Oprowadza wycieczki po oddziale, mówić, że jest tu niezwykle miło i wspaniale.
Rawler– pacjent oddziału dla niezrównoważonych, który popełnia samobójstwo, obcinając sobie jądra.
Candy Starr- piękna prostytutka z Portland, towarzyszy McMurphy’emu i pacjentów podczas wyprawy na ryby, a później przychodzi na oddział na nocne przyjęcie, zorganizowane przez Randle’a.
