1.„Legenda o św. Aleksym” jako typowy utwór hagiograficzny.
W epoce średniowiecza, przesiąkniętej kultem Boga, wiary i religii, niezwykle ważne miejsce zajmowały postacie świętych, których postawa i losy służyły niejednokrotnie jako parenetyczny wzorzec. Zaczęły powstawać utwory opisujące żywoty świętych; ich wzniosłe czyny, męczeństwo i poświecenia zostawały uwiecznione, aby przetrwać do następnych epok. Takie utwory nazywamy hagiograficznymi.
Jakimi cechami powinien charakteryzować się typowy żywot świętego? Rozważymy to na podstawie średniowiecznej „Legendy o świętym Aleksym”, dotyczącej losów męczennika i ascety. Utwór ten powstał prawdopodobnie ok. połowy XV wieku w formie pisanej, zaś w formie ustnej pochodzi z V-VI wieku z terenów Syrii.
Pierwszym elementem treści, który powinien znajdować się w hagiografii, jest prolog, czyli wypowiedź autora, który podaje przyczyny i motywy kierujące nim podczas pisania utworu, a także prosi Boga o pomoc, a czytelników o wyrozumiałość w razie popełnienia błędów lub okazania niedostatecznego talentu, pozwalającego na godne opisanie żywota tak wspaniałej postaci.
Dalej następuje opis narodzin świętego i jego cudownego dzieciństwa oraz młodości- okresów, kiedy pojawiają się pierwsze objawy wspaniałości. Aleksy był jedynym męskim potomkiem bogatego książęcego rodu rzymskiego, już za młodu przewyższał w cnotach swoich rodziców i rówieśników.
Następnym elementem jest opis małżeństwa świętego, często związanego ze ślubem czystości. Aleksy, zgodnie z wolą swoich rodziców, pojął za żonę królewnę Famijanę, jednak przysiągł Bogu dochowanie czystości, więc w noc poślubną, za zgodą współmałżonki, opuścił rodzinny dom, wymykając się potajemnie przez okno. Mamy tu do czynienia z kolejną charakterystyczną częścią żywota- wątkiem ucieczki z domu.
W dalszych
W epoce średniowiecza, przesiąkniętej kultem Boga, wiary i religii, niezwykle ważne miejsce zajmowały postacie świętych, których postawa i losy służyły niejednokrotnie jako parenetyczny wzorzec. Zaczęły powstawać utwory opisujące żywoty świętych; ich wzniosłe czyny, męczeństwo i poświecenia zostawały uwiecznione, aby przetrwać do następnych epok. Takie utwory nazywamy hagiograficznymi.
Jakimi cechami powinien charakteryzować się typowy żywot świętego? Rozważymy to na podstawie średniowiecznej „Legendy o świętym Aleksym”, dotyczącej losów męczennika i ascety. Utwór ten powstał prawdopodobnie ok. połowy XV wieku w formie pisanej, zaś w formie ustnej pochodzi z V-VI wieku z terenów Syrii.
Pierwszym elementem treści, który powinien znajdować się w hagiografii, jest prolog, czyli wypowiedź autora, który podaje przyczyny i motywy kierujące nim podczas pisania utworu, a także prosi Boga o pomoc, a czytelników o wyrozumiałość w razie popełnienia błędów lub okazania niedostatecznego talentu, pozwalającego na godne opisanie żywota tak wspaniałej postaci.
Dalej następuje opis narodzin świętego i jego cudownego dzieciństwa oraz młodości- okresów, kiedy pojawiają się pierwsze objawy wspaniałości. Aleksy był jedynym męskim potomkiem bogatego książęcego rodu rzymskiego, już za młodu przewyższał w cnotach swoich rodziców i rówieśników.
Następnym elementem jest opis małżeństwa świętego, często związanego ze ślubem czystości. Aleksy, zgodnie z wolą swoich rodziców, pojął za żonę królewnę Famijanę, jednak przysiągł Bogu dochowanie czystości, więc w noc poślubną, za zgodą współmałżonki, opuścił rodzinny dom, wymykając się potajemnie przez okno. Mamy tu do czynienia z kolejną charakterystyczną częścią żywota- wątkiem ucieczki z domu.
W dalszych
