„Lalka” to wielka powieść realistyczna epoki pozytywizmu. Bolesław Prus przedstawia w niej panoramę społeczną Warszawy w drugiej połowie lat 70. XIX wieku, jednocześnie krytycznie ocenia jej stan. Klasy społeczne nie współpracują ze sobą, te, które mogłyby poprawić byt innych – arystokracja, mieszczanie, nie zajmują się taką działalnością. Arystokraci trwonią majątki lub próżnują, mieszczanom brak odwagi by zająć się interesami na większą skalę. Pieniądze robią Żydzi i Niemcy, jeden Wokulski idzie ich śladem. Stanisław pomaga biednym, ale zdaje sobie sprawę, że to tylko kropla w morzu potrzeb. Wokulski widzi także zakłamanie arystokracji, organizującej wielkie kwesty, okazje do spotkań towarzyskich. Niska jest pozycja kobiet, próbujących zarabiać na swoje utrzymanie – tu przykładem jest pani Stawska. Z trudem wiąże koniec końcem, dając lekcje muzyki. Pozycja społeczna kobiet jest niższa niż mężczyzn. Społeczeństwo wrogo odnosi się do Żydów – Polaków kłuje w oczy ich zamożność, jednocześnie nie potrafią sami się zorganizować, by także zarobić na interesach.
Na tle wielkiej panoramy społecznej Prus opisał nieszczęśliwe uczucie Wokulskiego do Izabeli. Kupiec galanteryjny, który zachowuje się jak romantyk, zapominając dla ukochanej o całym świecie, zostaje odrzucony przez kapryśną arystokratkę. Wokulski jest największym przegranym „Lalki”, jego zdolności, talent, zalety niszczy nieudany związek z kobietą.
Na tle wielkiej panoramy społecznej Prus opisał nieszczęśliwe uczucie Wokulskiego do Izabeli. Kupiec galanteryjny, który zachowuje się jak romantyk, zapominając dla ukochanej o całym świecie, zostaje odrzucony przez kapryśną arystokratkę. Wokulski jest największym przegranym „Lalki”, jego zdolności, talent, zalety niszczy nieudany związek z kobietą.
