Na salony pani Eweliny Krzyckiej zostaje przyprowadzona przez żonę mularza, Janową, prześliczna, około 5-letnia dziewczynka, Helcia. Była to sierota po krewnym Janowej. Ojciec Helci, mularz, spadł z rusztowania, matka zmarłą na cholerę. Pani Ewelina znalazła dziewczynkę w jednym z ubogich domów, gdzie jako przedstawicielka Towarzystwa Dam Dobroczynnych w Ongrodzie, szukała osób potrzebujących pomocy. Ze względu na trudne warunki bytowe (jest kobietą bardzo ubogą, sama ma już trójkę dzieci), Janowa nie może opiekować się Helcią, dlatego Ewelina Krzycka przyjmuje dziewczynkę z wielkim wzruszeniem.
Dziewczynka zostaje przyjęta także z wielką radością, przez służącą pani Eweliny, pannę Czernicką, oraz pociesznego, małego pieska pani Eweliny – Elfa. Pojawienie się Helci w domu Eweliny napełnia ją nadzieją i optymizmem. Jest pewna, że to małe i niewinne dziecię wyrwie ją z uczucia samotności, pustki i nudy życiowej, gdyż jako bezdzietna wdowa od dwóch lat mieszka w małym, prowincjonalnym miasteczku.
Następują długie dni wspólnych zabaw i pieszczot. Z brudnego, głodnego i zaniedbanego dziecka jakim była Helka, staje śliczną dziewczynką podobną do małego cherubinka, ubranego w koronki, wstążki i atłasowe pończoszki. Pani Ewelina udziela jej ponadto nauk języka francuskiego, dobrych manier, eleganckiego zachowania. Wyrabia w małej dziewczynce poczucie gustu i smaku. Dziewczynka z wielką radością i zachwytem uczy się tych, dla niej nowych i ciekawych, rzeczy. Jest wdzięczna pani Ewelinie, że tak o nią dba i troszczy się. Obdarza ją wielkim uczuciem przywiązania i dziecięcej miłości.
Pani Ewelina również jest zachwycona szybkimi postępami małej dziewczynki i jej wrodzoną delikatnością. Dziewczynka po trzech latach zmienia się w malutką damę, jednak dalej jest beztroskim dzieckiem,
Dziewczynka zostaje przyjęta także z wielką radością, przez służącą pani Eweliny, pannę Czernicką, oraz pociesznego, małego pieska pani Eweliny – Elfa. Pojawienie się Helci w domu Eweliny napełnia ją nadzieją i optymizmem. Jest pewna, że to małe i niewinne dziecię wyrwie ją z uczucia samotności, pustki i nudy życiowej, gdyż jako bezdzietna wdowa od dwóch lat mieszka w małym, prowincjonalnym miasteczku.
Następują długie dni wspólnych zabaw i pieszczot. Z brudnego, głodnego i zaniedbanego dziecka jakim była Helka, staje śliczną dziewczynką podobną do małego cherubinka, ubranego w koronki, wstążki i atłasowe pończoszki. Pani Ewelina udziela jej ponadto nauk języka francuskiego, dobrych manier, eleganckiego zachowania. Wyrabia w małej dziewczynce poczucie gustu i smaku. Dziewczynka z wielką radością i zachwytem uczy się tych, dla niej nowych i ciekawych, rzeczy. Jest wdzięczna pani Ewelinie, że tak o nią dba i troszczy się. Obdarza ją wielkim uczuciem przywiązania i dziecięcej miłości.
Pani Ewelina również jest zachwycona szybkimi postępami małej dziewczynki i jej wrodzoną delikatnością. Dziewczynka po trzech latach zmienia się w malutką damę, jednak dalej jest beztroskim dzieckiem,
