Dramat tradycyjny opierał się na zasadzie trzech jedności, których należało bezwzględne przestrzegać. Te wytyczne zapożyczono z dzieła Arystotelesa "O sztuce poezji", jednak zinterpretowano je nie całkiem zgodnie z intencjami filozofa. Powszechnie przyjmuje się, że trzy jedności dotyczą jedności miejsca, a więc akcja musi się rozgrywać w jednej lokacji, jedności czasu, a więc roztaczać się musi w ciągu jednego dnia, i jedności akcji, przez co musi posiadać jeden, główny wątek, i żadnych pobocznych. Arystoteles jednak wyłącznie zasugerował zasady jedności czasu i akcji, natomiast o jedności miejsca nigdy nie wspominał. Mimo to zasady te obowiązywały dramatopisarzy przez wieki, także w XVII-wiecznej Francji, w której tworzył Corneille.
Ów twórca przestrzegał narzuconych od wieków zasad, jednak modyfikował je na swój użytek. W pewnym sensie wszystkie wydarzenia rozgrywają się w jednym miejscu - stolicy królestwa Hiszpanii, jednakże nigdy nie w obrębie jednego pomieszczenia - raz jest to sala audiencyjna króla, innym razem dom któregoś z bohaterów. Wszystkie wydarzenia rozgrywają się na przestrzeni niecałych dwóch dni, tak więc jedność czasu jest zachowana, jednak ilość zdarzeń, które mają miejsce, jest tak wielka, iż jest oczywiste, że w normalnych warunkach główny bohater nie mógłby w tak krótkim czasie wziąć udziału w pojedynku, spotkać się z narzeczoną, wybrać się nad morze w celu obrony królestwa, zebrać wojsko, pokonać Maurów, powrócić do domu, wziąć udziału w kolejnym pojedynku i spotkać się z królem. Akcja utworu teoretycznie skupia się na miłości Rodriga i Chimeny, jednak występują tutaj także inne, poboczne wątki, jak walki o honor czy pokonanie muzułmanów zagrażających państwu. Corneille zdecydował się na zmodyfikowanie zasady trzech jedności, by dzięki temu uczynić swoje dzieło bardziej złożonym.
Co z innymi zasadami dramatu antycznego? Tych Corneille wydaje się w większości przestrzegać. Zazwyczaj na scenie nie pojawia się więcej niż trzech bohaterów, wyjątkiem są niektóre sceny audiencji u króla, lecz i tam nie pojawiają się sceny zbiorowe. Zgodnie z zasadą mimesis poznajemy wydarzenia, które są prawdopodobne - opierają się na faktycznej historii. Wszelkie brutalne wydarzenia rozgrywają się poza sceną i są jedynie wspominane. Wreszcie występuje tutaj pewna odmiana konfliktu tragicznego. Bohaterowie, Chimena i Rodrigo, znajdują się w sytuacji bez wyjścia. Oboje darzą się wielką miłością, jednak zmuszeni są zapomnieć o niej, by zadośćuczynić zobowiązaniom, jakie narzucili na nich ich ojcowie, a jakim jest pomszczenie ich honoru. Jeżeli bohaterowie tego nie zrobią, utracą własną cześć, co wiązać się będzie z niesławą i potępieniem, przez co i tak nie będą mogli związać się ze sobą. Obojętnie, czy pomszczą swoich ojców, czy nie, ich miłość nie będzie mogła być spełniona.
Ważnym czynnikiem, jaki zazwyczaj nie występował w dramacie antycznym, jest pogłębiona charakterystyka psychologiczna bohaterów, o którą autor zadbał przez ukazanie motywów, jakie kierują poszczególnymi postaciami. Poznajemy punkty widzenia różnych bohaterów, często będące ze sobą w sprzeczności, co potęguje efekt dramatyczny dzieła. W największej opozycji znajduje się wspominana już para głównych bohaterów - Rodrigo i Chimena, których interesy są sprzeczne: oboje chcą walczyć o honor swoich ojców, co oznacza koniec ich miłości.
Pierre Corneille za swoje nowatorstwa był ostro krytykowany przez kardynała Richelieu, jednak większość twórców oraz odbiorców pokochało nową formułę dramatu, co doprowadziło do naśladownictw kształtu wypracowanego przez niego. Dzięki zmianie zasad trzech jedności i uwolnienie dramatu od jego sztywnych ram, ograniczających pole popisu twórców, Corneille często bywa uznawany za ojca tragedii francuskiej.
