Miron Białoszewski - życiorys
Miron Białoszewskiurodził się 30 czerwca 1922 roku. Był warszawiakiem z krwi i kości. Tu zastała go wojna, kiedy uczył się w trzeciej klasie gimnazjum, później zdał maturę na tajnych kompletach, a następnie wraz z przyjacielem Swenem Czachorowskim założył podziemny Teatr Swena (funkcjonujący w latach 1942-44), tu przeżył też powstanie w 1944 roku.
Student tajnej polonistyki na Uniwersytecie Warszawskim, którą to naukę kontynuował po zakończeniu działań wojennych. Po kapitulacji stolicy 2 października 1944 r. wraz z ojcem i paroma innymi bliskimi osobami został wywieziony do obozu pracy w Łambinowicach, a następnie do Opola, skąd udało mu się uciec do Częstochowy.
Następnie pracował w Warszawie – wpierw jako pracownik Poczty Głównej przy ulicy Nowogrodzkiej, sortujący listy, a następnie w latach 1946-1951 jako dziennikarz-reporter kolejnych gazet: „Świata Młodych”, „Wieczoru Warszawy” oraz „Kuriera Codziennego”.
Z powodu swej odmiennej orientacji seksualnej (zamieszkał bowiem wspólnie z malarzem Leszkiem Solińskim w kwaterze na pl. Dąbrowskiego 7, którą otrzymał dzięki różnym znajomościom wśród wpływowych ludzi) został wyrzucony z redakcji „Świata Młodych” w 1953 roku. Zmarł na serce 17 czerwca 1983 roku, klęcząc przy łóżku w mieszkaniu przy ulicy Hożej, w wieku 61 lat (nieskończone, zabrakło mu 12 dni do 61. urodzin).
Twórczość
Już na dwa lata po oswobodzeniu polskich ziem, w 1947 r., pojawiły się pierwsze poetyki Białoszewskiego, traktujące o powstaniu (najbardziej znane tomiki to: „Było i było”, „Odczepić się”, „Rachunek zachciankowy”, „Obroty rzeczy”, „Mylne wzruszenia”, „Poezje wybrane”, „Wiersze wybrane i dobrane”, „Moja świadomość tańczy”, „Oho”, „Stara proza i nowe wiersze”, „Namuzowywanie”, „Rozkurz”, „Ach gdyby nawet piec zabrali”, „Ja stróż latarnik nadaję z mrówkowca”, „Obmapywanie Europy. Aaameryka. Ostatnie wiersze” - pośmiertnie).
Do 1963 roku działał prężnie eksperymentalny tzw. „Teatr na Tarczyńskiej”, założony przez Białoszewskiego wraz z Bogusławem Choińskim, Lechem Emfazym Stefańskim, Ludmiłą Murawską (która grała w inscenizacjach) oraz L. Heringiem wiosną 1955 roku, a później – po jego upadku – „Teatr Osobny”, mieszczący się na placu Dąbrowskiego. Tu Białoszewski wystawiał cztery swe przedstawienia, wśród których szczególną sławą okryły się: „Wiwisekcja” oraz „Osmędeusze”, „Szara msza”, „Wyprawy krzyżowe”, „Kabaret”.
Poeta zasłynął również utworami przeznaczonymi dla dzieci i młodzieży, pisanymi razem z Wandą Chotomską, a także dramatami (tu szczególne miejsce zajmuje dzieło pt. „Teatr Osobny”, wydane 1973 roku). Największą sławę przyniosła mu jednak twórczość pisana prozą, tj.: „Donosy rzeczywistości”, „Szumy, zlepy, ciągi”, „Zawał”, a przede wszystkim opublikowany w 1970 roku „Pamiętnik z powstania warszawskiego” – najbardziej głośne, ale też i najbardziej kontrowersyjne i znane, identyfikujące jego autora do tego stopnia, że jego nazwisko znane jest współcześnie chyba każdemu.
W 1980 roku wręczono Białoszewskiemu literacką nagrodę miasta Warszawy. Był prawdziwym artystą – idealnie potrafił się bowiem odnaleźć we wszystkich rodzajach literackich – był doskonałym poetą, prozaikiem, dramaturgiem, a także aktorem teatralnym.
